anlatogren

Nerden başlamalıyım bilmiyorum hayatım boyunca ne çocukluğumu bildim nede genç kızlığımı gerçekten budur dedğim herkes sömürdü duygularımı hiçe saydı şuan 22 yasındayım ve ilk defa aşkı tattım ama ne acıdırki bu ask denen duygu hep imkansızımı seçer işte ben imkansızı seçtim onu bir başkasıyla her gördüğümde yüreğimdeki volkan patlıyor ve o alev yakıyor yüreğimi yüreğimden haykırıken sesimi duyuramıyorum uzaktan izlemekle yitiniyorum ona dokunamadan konuşamadan sessizce uzaktan izliyorum o bir baskasının gözlerine sımsıcak bakarken ve onun ellerini tutarken ben yerdemiyim göktemiyim bilmiyorum hiç bir yere sığmıyorum bumudur aşk böylemi olmalıdır onun bir tebessümü bile dünyamı değiştiriyor herşeye rağzıydım bir kez olsun gözlerime bakıp bir tatlı söz duysaydım ağzından herşeye rağzıydım ama olmadı aylar geçti onunla aynı ortamda olmak ve hergün onu sevgilisiyle görmek acımı biraz daha arttırıyor... Gözlerimdeki mahkumları saklayamıyorum artık yüreğimde sessizce çırpınan birbirinle geçinemeyen bir sürü ben var boğuluyorum oysa o bunun farkında bile değil aşk denen duygu insanın herşeyden vazgeçiriyor hele birde karşılığı yoksa günden güne bitiriyor bişeyleri yitiriyor içinden kendinden gururundan bile vazgeçiyor insan ben okyonusun ortasında küçük bir sandalda tek küreğimle boğuşuyorum o çok yakınımda bir iskeleyken yanaşamıyorum nefesim kadar yakınken bir okdar uzağımda o bilmese ben ona aşığım vazgeçemediğim sevdamla onu onsuz yaşamaktayım......

 47 kez okundu.